Για την χαμένη τιμή της «τέταρτης εξουσίας»
Να καταργηθούν όλα. 
Να αναλάβει τη διοίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου ένας εισαγγελέας. 
Ξέρετε, κατά το να κυβερνήσει τη χώρα ένας δεκανέας…


Στην εξοντωτική μάχη συμφερόντων τροχονόμος είναι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Είτε πρόκειται για τον Βαγγέλη Μαρινάκη, είτε για τον Δημήτρη Μελισσανίδη, είτε για τον Γιάννη Αλαφούζο, είτε για τον Ιβάν Σαββίδη όλοι τους είναι σάρκα από τη σάρκα του ίδιου συστήματος.Όσοι νομίζουν πως όλα αυτά που συμβαίνουν στο εγχώριο ποδόσφαιρο είναι μια σειρά από ατυχείς συμπτώσεις, βρίσκονται βαθιά νυχτωμένοι. Είναι μια σκληρή μάχη συμφερόντων κατά βάση επιχειρηματικών όπου η αγάπη για το άθλημα και την ομάδα είναι απλά τροφή για να σιτίζονται τυφλωμένοι οπαδοί, για να υπάρχει ένας πυρήνας σκληρής και αμετανόητης πελατείας.
Ο πρώτος εισήλθε και στον πολιτικό στίβο μέσω του Δήμου Πειραιά και μπορεί, και με θεσμική ιδιότητα πια, να συνομιλεί με πολιτειακούς παράγοντες. Ο δεύτερος κυριαρχεί με δόξα και τιμή στον αποκρατικοποιημένο τζόγο και μέσω του ΟΠΑΠ μπορεί να ρυθμίζει τη βιωσιμότητα ή μη μιας ΠΑΕ, αλλά και ολόκληρων πρωταθλημάτων. Ο τρίτος θέτει ολόκληρο τηλεοπτικό σταθμό στην υπηρεσία της τρόικας και των μνημονίων. Ο τέταρτος είναι ο περιώνυμος αγοραστής κρατικής γης και προς ιδιωτικοποίηση δημοσίων και συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Βασική διαφορά τους; Ο μοναδικός που δεν επιθυμεί και δεν επιδιώκει… μπίζνες με το κράτος είναι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού.
Ανάμεσα σε όλους τους παραπάνω παίζεται ένα σκληρό παιχνίδι ισχύος και επικράτησης. Σε αυτό παρασύρονται μίντια, οπαδοί, διοικήσεις ομοσπονδιών, εισαγγελείς, πολιτικοί και πάει λέγοντας. Ένα κουβάρι που ξεμπλέκεται δύσκολα και απειλεί να τυλίξει μέχρι πνιγμού το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα κουβάρι που μαυρίζει τις Κυριακές μας.
Στο πλαίσιο αυτό η δημοσιογραφία ως ανεξάρτητη εξουσία ευνουχίζεται. Οι πένες γράφουν καθ” υπαγόρευση. Οι απειλές σε ορισμένες περιπτώσεις εκτοξεύονται ανοικτά, η «προσαρμογή» στις επιθυμίες των ισχυρών απαιτείται. Ο δημοσιογραφικός λόγος υπονομεύεται. Οι στρατευμένες πένες στην υπηρεσία του χρώματος της ομάδας επιβραβεύονται.
Η βία απλώνεται σε όλους τους αθλητικούς χώρους. Από τα γήπεδα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ως τα ερασιτεχνικά. Από το ποδόσφαιρο μέχρι το χάντμπολ όπως δήλωσε χθες, σαν… έγκυρος παρατηρητής, ο υφυπουργός αθλητισμού κ. Ανδριανός.
Στα τριανταπέντε χρόνια ιστορίας του, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος. Τώρα, όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Η κυβέρνηση είναι σε αδυναμία να ρυθμίσει, να ισορροπήσει τα αντικρουόμενα συμφέρονται των ισχυρών. Απλώς τα αφήνει να εκδηλώνονται ανεξέλεγκτα. Είναι φανερό ότι την υπερβαίνουν. Τα «αφήνει» λοιπόν να σκάνε πάνω στην κοινωνία δημιουργώντας πάνω στις πραγματικές αντιθέσεις, άλλες τεχνητές. Έτσι μια μερίδα φτωχών και ανέργων στη Θεσσαλονίκη τα βάζει με τον ευρωβουλευτή Ζαγοράκη γιατί το «κράτος της Αθήνας» δεν ρυθμίζει τα χρέη του ΠΑΟΚ κατά πώς διευκολύνει τον ιδιοκτήτη του, ενώ μια μερίδα φτωχών και ανέργων στην Αθήνα τα βάζει με τη Δούρου γιατί δεν έχει εκταμιεύσει τα 20 εκατομμύρια για να γίνει η «Αγιά Σοφιά». Και οι δυο μερίδες τα βάζουν με τον Ολυμπιακό για την μέχρι τώρα κυριαρχία του. Άνεργοι εναντίον ανέργων και φτωχοί εναντίον φτωχών για το «μεγαλείο» της ομάδας, δηλαδή της ΠΑΕ, δηλαδή του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά η αθλητική δημοσιογραφία εξαντλεί τη μαχητικότητά της στηρίζοντας κάθε φορά έναν από τους τέσσερις ή το πολύ – πολύ απαιτώντας την παραίτηση του Σαρρή…

 ΥΓ. από τον Κ.Κ.

 Για να μην είναι το συγκεκριμένο άρθρο παρθενορραφή στη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας ή ένα άρθρο για την τιμή των όπλων, είναι απαραίτητη η συνέχεια στο ίδιο μήκος κύματος, όχι μόνο από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο αλλά και από όλους όσους σιωπούν σήμερα.....

 Κ.Κ.